گامهایی بزرگتر

کوروش گلنام یکشنبه 6 اردیبهشت 1388 ـ 26 آپریل 2009

گام هایی بزرگ تر

مردم ایران می روند که گام هایی بزرگ تر، گام های استوار تر و نهایی تر را برای آزادی خود بر دارند. پشتیبانی از جنبش ملی ما هستیم وگسترش هر روز بیشتر این جنبش و پبوستن شمار بیشتری از شخصیت های سیاسی ـ اجتماعی ـ فرهنگی چه در درون و چه در بیرون از میهن به این جنبش، که بر شمار آنان نیزافزوده می شود، نشان روشنی بر این خواست واراده مردم ایران است. دهم اردیبهشت از سوی جنبش ملی ما هستیم، روز اعتراض به گرانی، روز پشتیبانی از دانشجویان، کارگران، معلمان وحتمن پشتیبانی از زندانیان سیاسی و دیگر بی گناهان ویا قربانیان نابسامانی های اجتماعی گرفتار در زندان ها اعلام شده است. گروه آخر یعنی قربانیان نابسامانی های اجتماعی گرفتار در زندان ها که زندانیان غیر سیاسی وعادی نامیده می شوند، خود زاییده در بستربی لیاقتی ها، بی برنا مگی ها، نادانی ها، خشونت هاو فشار وزورگویی ها ونبود دادگری و دادگستری درحکومت اسلامی هستند. جنبش ملی ما هستیم نه تنها از همه هواداران خود که ازهمه مردم دل سوخته و تشنه آزادی و دادگری در ایران، خواستار شرکت در گردهمایی های گسترده ده اردیبهشت شده ست. مردم می باید به سرکوب گران و زور گویان، به پایمال کنندگان آزادی های فردی و اجتماعی خود، به دروغ گویان و نیرنگ بازان و پرونده سازان، به برباد دهندگان سرمایه های ملی خود، به بدنام کنندگان نام ایران و ایرانی، به جاه خواهان برده قدرت؛ استوارتر، همگام تر وگسترده تر از گذشته، نیرو و توان شکننده خود را نشان داده و فریاد سر دهند که بیش از این سرکوب و سرافکندگی را نخواهند پذیرفت. این روز روز فریاد ایرانی برای آزادی و رهایی علیه ستم گری حکومت سرکوب گری است که سی سال است که با هر نیرنگی خواسته است خود را زیر نام"جمهوری" پنهان کند. فریاد بر علیه حکومتی است که بزرگترین دشمن"جمهوری" است. فریاد بر علیه یک سیستم مافیایی خودکامه بنام "ولایت فقیه" است. فریاد برای تعین سرنوشت خود و گشایش راه برگزاری یک همه پرسی است تا روشن شود که آیا مردم ایران چنین حکومتی را می خواهند یا از داشتن آن خسته، جان به لب رسیده، سرافکنده و شرمسار هستند. این فریادی است به همسایگان ایران و به همه مردم جهان که ایرانی با هیچ سرزمین و با هیچ مردمانی دشمنی نداشته و دشمن نیست. فریادی است به همه جهانیان که ایرانی نه خشونت خواه است، نه دشمن خو و نه دشمن ساز. فریادی است به نشانه جدایی کامل بیشترین بخش خرد کننده جامعه ایران از این حکومت بدنام و نفرت انگیز. بیش از این اجازه ندهیم بزرگترین پرسشی که ایرانیان سال ها و به ویژه در این روزهای سخت و سرنوشت ساز از خود داشته ودارند این است که: تا به کی؟ تا به کی این روند نابود کننده وشرم آور برای هر ایرانی میهن پرست وآزادی خواه باید وجود داشته باشد؟ شما در کجای دنیا سراغ دارید که با وجود این درآمدهای افسانه ای نفت وگاز، در کشوری چنین ثروتمند مردمانی چنین در تگنا وفشار وگرفتاری و ناداری زندگی کنند؟ در کجا می توانید کشوری را بیابید که دارای دو ارتش رسمی هر یک با سه نیروی زمینی، دریایی و هوایی جداگانه بوده، یک ارتش نیمه رسمی دیگر و ده ها سازمان ونیروی نظامی/ امنیتی دیگر داشته باشد؟ در چه کشور ثروتمندی همه راه ها ودرهای کار وکوشش را به روی جوانان بسته اند تا آنان مجبور شوندیا در سپاه، یا در بسیج، یا در ارتش، یا در نیروی انتظامی، یا در نیروهای لباس شخصی و یا دیگر گروه های گوناگون سرکوب گر و امنیتی به کار پرداخته، وابسته و زیر کنترل شدید حکومت باشند؟ در کجای دنیا سراغ دارید که خود حکومت و وابستگان آن پخش کننده مواد مخدر در جامعه بوده و میلیون ها جوان را که زیر فشار های اجتماعی، بیکاری، ناداری، سرکوفت و سرشکستگی خرد شده اند را آلوده و معتادنموده باشد تا توان کوشش های سیاسی/اجتماعی را ازآنان بگیرد؟ و این همه ماجرا نیست! و این همه ماجرا نیست. ما که در بیرون از مرزها به سر می بریم، بارها از سوی مردمان این سرزمین ها نیز مورد پرسش قرار گرفته وهم چنان مورد پرسش قرارمی گیریم که چگونه ممکن است مردمانی باچنین سرکوب، شکنجه، سرافکندگی، نابسامانی، بی دادگری، دروغ ونیرنگ بازی های هر ورزه به سر برده و برای رهایی خود به پا نخیزند؟ شاید هم میهنان نتوانند بپذیرند اگر نگارنده بگوید گاه خبرهای دردناک ایران را درک نمی کنند و یا می پندارند ما نقل کنندگان خیال بافی نموده و یا آگاهی نادرست می دهیم ولی زمانی که سندهای دردناک و دیوانه کننده در باره سنگسار، شلاق و شکنجه، حلق آویز کردن ها و چشم در آوردن ها و تجاوز ها، که اینک فیلم های همه آن ها موجود است، رامی بینند، چنان دچار اندوه شده و چنان هراسی بر چهره آنان می نشیند که باید دید و بود تا آن را حس ودرک کرد! با وجود آن که سند ها را هم می بینند ولی باز هم باوربه کاربرد چنین خشونت ها برایشان سخت است. آخر این همه رذالت، درندگی و نیرنگ بازی در قرن بیست و یکم آن هم از سوی حکومتی که "خدا و خدا پرستی" از زبانش نمی افتد را چگونه باور کنند ؟چگونه می شود که آقایان از مدرن ترین دست آوردهای غرب پیشرفته استفاده می فرمایند و لی قانون های دوران بربریت هزار وچهار سد(صد) سال پیش تازیان را به مردم ما تحمیل می کنند(همه نیز می دانیم که خود به دور از اجرای این قانون های ضد انسانی هستند). نگارنده گفته است و باز هم می گوید که آقایان اگر این قانون های دوران بربریت را در ایران اجرا می کنند همآنند همآن دوران نیز باید زندگی کنند. باید شتر سوار شوند و نه هواپیمای ویژه و شخصی، نه اتوموبیل های ضد گلوله! نه با استفاده از هزاران دستگاه های ساخت شیطان های بزرگ و کوچک؟ همین زیر بنا های هسته ای تراوش مغزهایی است که در دنیای کفر پرورش یافته اند و یا در آن جا دانش اندوخته اندنه حوزه علمیه قم یا کربلا و نجف. دیگر نباید فریب خورد در این روزها سخن از کاندیداتوری محسن رضایی نیز به میان آمده است. همین یکی را کم داشتیم و حقیقتن باید به حال این مردم گریست. یک متهم به جنایت که اخطار قرمز پلیس جهانی( اینترپول) در باره اش صادر شده است و پایش را در کشورهای امضا کننده عضو پیمان های امنیتی بگذارد، دستگیرش می کنند، جسارت کرده و می خواهد خودش را کاندید ریاست جمهوری کند! آن دیگران هم تفاوتی با این دیگری ندارند چون همه شریک در جنایت ها هستند. مردم به هیچ رو دیگر نمی باید فریب بخورند. چه فرقی بین کروبی وموسوی و احمدی نژاد هست؟ همه اساس این رژیم سرکوبگر و ویرانگر را پذیرفته و تعهد می دهند که همیشه به آن وفا دار باشند و مگر جز این است؟ کروبی ای که در گزینش دوره پیش، بنا به گفته خودش، در مدت چند ساعت که خواب تشریف داشتند، رأی هایش را دگرگون کردند و رقبا در حاکمیت آن را که می خواستند آورند، کروبی ای که با یک حکم حکومتی از زبان می افتد، امروز وعده هایی می دهد که حتا خودش هم نمی تواند آن را باور کند! آن چه اینک همه می دانند، حتا در درون خود حکومت، این است که این رژیم با این ساخت مافیایی که دارد، دگرگون ناپذیر است و دگرگونی در خود را مرگ خود می داند. راه مردم ما رسیدن به یک همبستگی ملی است تا این حکوت را از سر راه بردارند. هر روز که در این امر تاخیر شود، مردم و میهن ما بیشتر به خطر جنگ و فروپاشی نزدیک تر می شوند. زمان خوش خیالی ها و فریب خوردن ها به پایان رسیده است. باید به نیروی شکننده خود باور کنیم. این رژیم پایه هایش پوشالی است و بخش بیشتر نیروهای وابسته اش در نخستین مجال به مردم خواهند پیوست. خود را بیشتر باور کنیم و ده اردیبهشت امسال را به روزی تاریخی تبدیل کنیم!