خبرنامه اميرکبير: خانواده های دانشجويان دربند اميرکبير با انتشار نامه ای سرگشاده خطاب به احمدی نژاد خواستار رعايت حقوق شهروندی فرزندان خود شدند.
متن اين نامه به شرح زير است:
متن اين نامه به شرح زير است:
بسمه تعالی
آقای احمدی نژادرياست محترم جمهوری اسلامی ايران
اين نامه را ما خانواده ها درحالی می نويسيم که به پايان چهارمين سال رياست شما بر قوه مجريه نزديک می شويم. متاسفانه واقعيت تلخ آن است که حاصل چهار سال صدارت شما بر قوه مجريه چيزی جز دستگيری فرزندان ما در دانشگاه به جرم انتقاد نبود. علت نگارش اين نامه تداوم بازداشت فرزندانمان در زندان است.
اکنون بيش از هشتاد روز از تداوم بازداشت اسماعيل سلمانپور، حسين ترکاشوند، مجيد توکلی و کوروش دانشيار به جرم شرکت در مراسم بزرگداشت مهندس بازرگان می گذرد. پس از مدتی نيز پنج تن ديگر از عزيزانمان به نام های عباس حکيم زاده، مهدی مشايخی، احمد قصابان، نريمان مصطفوی و ياسر ترکمن نيز بازداشت شدند که بهانه دستگيری آنها اعتراض به تدفين شهدا در دانشگاه بود هر چند هيچکدام از آنها در آن روز در دانشگاه نبودند. چند روز پيش نيز مسعود دهقان، فرزند شهيد و دانشجوی اميرکبير نيز در خصوص اعتراض به تدفين شهدا در دانشگاه بازداشت شد.
آقای احمدی نژاد اين نامه را در حالی می نويسيم که در روزهای گذشته شما به طور شخصی خواهان بررسی پرونده رکسانا صابری شده ايد و از سوی ديگر بارها از نقض حقوق فلسطنيان و ساير افراد دردمند جهان گلايه کرده ايد. بی شک ما نيز از تلاش برای آزادی صابری و هر گونه احقاق حق مظلومان جهان خوشحال می شويم اما چرا اين اقدامات شما تنها متوجه شهروندان ساير کشورهای جهان است چرا از تضييع حقوق فرزندان اين مملکت توسط اوامر تحت امرتان جلوگيری نمی کنيد؟ چرا بايد دانشجويان اميرکبير به جرم انتقاد در زندان باشند؟ مگر فرزندان جوان و بی گناه ما شهروند نيستند؟ چرا بايد جوانان ارزشمند اين کشور روزهای جوانی را در سلول های انفرادی زندان اوين بگذرانند؟ چرا ما مادران حتی اجازه يک بار ديدار آن ها را طی اين دو ماه نداشتيم؟ چرا بايد هر گاه فرزندانمان تماس می گيرند تنمان بلرزد از صدای ناراحت، غمگين و خسته آنها؟
آقای احمدی نژاد چراهای فراوانی در ذهن ما خانواده های دانشجويان در بند نقش بسته است که اميدواريم به چند مورد بالا پاسخ دهيد. ما می خواهيم بگوييم دانشجويان بی گناه که هر روز بازداشت می شوند نيز شهروند اين کشور هستند و حقوقی دارند. دانشجويانی که هر روز به جرم انتقاد در دانشگاه بازداشت می شوند فرزندان همين آب و خاک هستند. مادر و پدرهای نگران و چشم به راه نيز شهروندان اين کشور هستند و حق دارند بدانند فرزنداشان پس از دو ماه بازداشت در سلول انفرادی چه وضعيتی دارند. بارها برای ديدار عزيزانمان تلاش کرديم و جلوی زندان اوين و دادگاه انقلاب رفتيم اما چيزی جزء جواب سر بالا نشنيديم. اجازه ملاقات داده نمی شود. حتی چند تن از اين دانشجويان تا به حال هيچ تماسی با خانواده خود نگرفته اند. آخر کدام مادر و پدر است که بتواند اين وضع را تاب بياورد؟
با احترام
خانواده های دانشجويان زندانیترکاشوند، ترکمن، توکلی، حکيم زاده، دانشيار، دهقان، قصابان، مشايخی، مصطفوی
آقای احمدی نژادرياست محترم جمهوری اسلامی ايران
اين نامه را ما خانواده ها درحالی می نويسيم که به پايان چهارمين سال رياست شما بر قوه مجريه نزديک می شويم. متاسفانه واقعيت تلخ آن است که حاصل چهار سال صدارت شما بر قوه مجريه چيزی جز دستگيری فرزندان ما در دانشگاه به جرم انتقاد نبود. علت نگارش اين نامه تداوم بازداشت فرزندانمان در زندان است.
اکنون بيش از هشتاد روز از تداوم بازداشت اسماعيل سلمانپور، حسين ترکاشوند، مجيد توکلی و کوروش دانشيار به جرم شرکت در مراسم بزرگداشت مهندس بازرگان می گذرد. پس از مدتی نيز پنج تن ديگر از عزيزانمان به نام های عباس حکيم زاده، مهدی مشايخی، احمد قصابان، نريمان مصطفوی و ياسر ترکمن نيز بازداشت شدند که بهانه دستگيری آنها اعتراض به تدفين شهدا در دانشگاه بود هر چند هيچکدام از آنها در آن روز در دانشگاه نبودند. چند روز پيش نيز مسعود دهقان، فرزند شهيد و دانشجوی اميرکبير نيز در خصوص اعتراض به تدفين شهدا در دانشگاه بازداشت شد.
آقای احمدی نژاد اين نامه را در حالی می نويسيم که در روزهای گذشته شما به طور شخصی خواهان بررسی پرونده رکسانا صابری شده ايد و از سوی ديگر بارها از نقض حقوق فلسطنيان و ساير افراد دردمند جهان گلايه کرده ايد. بی شک ما نيز از تلاش برای آزادی صابری و هر گونه احقاق حق مظلومان جهان خوشحال می شويم اما چرا اين اقدامات شما تنها متوجه شهروندان ساير کشورهای جهان است چرا از تضييع حقوق فرزندان اين مملکت توسط اوامر تحت امرتان جلوگيری نمی کنيد؟ چرا بايد دانشجويان اميرکبير به جرم انتقاد در زندان باشند؟ مگر فرزندان جوان و بی گناه ما شهروند نيستند؟ چرا بايد جوانان ارزشمند اين کشور روزهای جوانی را در سلول های انفرادی زندان اوين بگذرانند؟ چرا ما مادران حتی اجازه يک بار ديدار آن ها را طی اين دو ماه نداشتيم؟ چرا بايد هر گاه فرزندانمان تماس می گيرند تنمان بلرزد از صدای ناراحت، غمگين و خسته آنها؟
آقای احمدی نژاد چراهای فراوانی در ذهن ما خانواده های دانشجويان در بند نقش بسته است که اميدواريم به چند مورد بالا پاسخ دهيد. ما می خواهيم بگوييم دانشجويان بی گناه که هر روز بازداشت می شوند نيز شهروند اين کشور هستند و حقوقی دارند. دانشجويانی که هر روز به جرم انتقاد در دانشگاه بازداشت می شوند فرزندان همين آب و خاک هستند. مادر و پدرهای نگران و چشم به راه نيز شهروندان اين کشور هستند و حق دارند بدانند فرزنداشان پس از دو ماه بازداشت در سلول انفرادی چه وضعيتی دارند. بارها برای ديدار عزيزانمان تلاش کرديم و جلوی زندان اوين و دادگاه انقلاب رفتيم اما چيزی جزء جواب سر بالا نشنيديم. اجازه ملاقات داده نمی شود. حتی چند تن از اين دانشجويان تا به حال هيچ تماسی با خانواده خود نگرفته اند. آخر کدام مادر و پدر است که بتواند اين وضع را تاب بياورد؟
با احترام
خانواده های دانشجويان زندانیترکاشوند، ترکمن، توکلی، حکيم زاده، دانشيار، دهقان، قصابان، مشايخی، مصطفوی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر